Аб псіхалагічным камфорце навучэнцаў гаварыць бессэнсоўна, пакуль настаўнікі не адчуюць сябе абароненымі. Так лічыць адукацыйная суперзорка, дырэктар Дэпартаменту адукацыі і навыкаў OEСD, заснавальнік PISA Андрэас Шляйхер. Што ён раіць настаўнікам? Прапануем найбольш цікавыя тэзісы з ягонага выступу.
Сусвет у пенал не пакладзеш ...
Будучыня нас заўсёды будзе здзіўляць. Вайна ці стыхійныя бедствы, эканамічныя крызісы змяняюць нашы планы. Задача настаўнікаў у 21 стагоддзі — не абараніць дзяцей ад рэчаіснасці, а навучыць іх спраўляцца з гэтай рэчаіснасцю. Напрыклад, калі ў школе ёсць выпадкі здзекаў, можна кагосьці пакараць, узмацніць дысцыпліну, штосьці забараніць. Але значна больш эфектыўна навучыць дзяцей вырашаць канфлікты, супрацьстаяць булінгу, усведамляць, як іх дзеянні ўплываюць на іншых вучняў.
Паводле вобразнай метафары, школьная праграма — гэта маленькі пенал, у які педагогі спрабуюць змясціць усё, што мы ведаем пра гэты свет, увесь сусвет. Але з-за недахопу месца прыгожыя рэчы часта становяцца абрысамі або ценямі саміх сябе. Напрыклад, натуральныя навукі — гэта пазнанне свету. Але ўжо ў 5 — 6 класе вучні кажуць, што прыродазнаўства — гэта сумна, бо трэба вучыць шмат формул і незразумелых назваў. Калі ў пачатковай школе яшчэ ёсць месца для доследаў, для самастойных адкрыццяў, то ў сярэдняй і старэйшай школе дзяцей вучаць як у царкоўнай школе. Гэта значыць падлетак павінен засвоіць навуковыя пастулаты, прыняць іх на веру, а потым прайграць. Мы чакаем ад іх правільных адказаў замест таго, каб даць ім магчымасць быць такімі ж дапытлівымі, як яны былі ў дашкольным узросце. Таму ў школьныя гады творчыя здольнасці вучняў не развіваюцца, а паступова страчваюцца. І з-за гэтага, як паказваюць даследаванні, падлеткі ў плане крэатыўнасці саступаюць 10-гадовым школьнікам.
У тых, хто больш цікавіцца спортам і мастацтвам, балы па крэатыўнасці вышэй. Так што гэтыя заняткі павінны спрыяць развіццю творчых здольнасцей і эмацыйнай сферы. Фізкультура — гэта не толькі для таго, каб навучэнец быў у лепшай фізічнай форме. Гэта як раз той прадмет, дзе можна навучыцца рызыкаваць, давяраць іншым і будаваць сацыяльныя адносіны. Не менш важна навучыць не спяваць і маляваць, а ўзаемадзейнічаць з іншымі, пазнаваць сябе, выказваць свае пачуцці праз вобразы.
Але лепш перанесці гэта на ўсе школьныя прадметы. Фізіка, матэматыка, біялогія — гэта не формулы, а шанец навучыцца думаць як вучоны, эксперыментаваць, правільна задаваць пытанні.
Паспяховасці можна навучыць за 10 урокаў
Галоўнае пытанне сучаснай адукацыі — як навучыць дзяцей soft skills. Многія бацькі і настаўнікі па-ранейшаму лічаць, што калі мы выдаткоўваем на гэта час, мы пазбаўляем вучняў ведаў аб прыродазнаўстве і мове. Але кагнітыўныя і сацыяльна-эмацыйныя навыкі не супрацьлеглыя, яны даволі блізкія. Дадзеныя нашага даследавання паказваюць, што тым, у каго развіта дапытлівасць і камунікабельнасць, лягчэй з матэматыкай. Тыя, у каго развіты творчы патэнцыял, лепш пішуць сачыненні і выказваюцца на занятках мастацтва.
Такія ж тэндэнцыі дзейнічаюць і на ўзроўні краін, сведчаць паказчыкі PISA. Напрыклад, важны для жыцця параметр: так званае мысленне росту, або ўнутраны локус кантролю. Гэта калі чалавек лічыць, што ён адказны за свой лёс, і яго поспех залежыць ад прыкладзеных намаганняў, што можна выходзіць за ранейшыя рамкі і вучыцца ўсё жыццё. Такія людзі значна часцей дасягаюць пастаўленых мэт, чым тыя, хто перакананы, што іх лёс залежыць ад абставін, а развіццё — ад прыроджаных здольнасцяў. І вось што паказвае апытанне PISA і яго вынікі: калі, скажам, Эстонія мае высокі бал па «мысленні росту», то паспяховасць яе вучняў адна з лепшых у свеце. У такіх дзяцей таксама больш высокае пачуццё ўласнай эфектыўнасці, здольнасць выходзіць з зоны камфорту і брацца за больш складаныя задачы, яны менш баяцца памыляцца і эксперыментаваць. І такіх значных паляпшэнняў дамагчыся даволі проста. У рэшце рэшт, мысленне росту — гэта не асабістая рыса характару, а навык, які можна лёгка развіць у школьнікаў. Дастаткова 10 —12 заняткаў, каб дзеці здолелі па-іншаму зірнуць на свет.
Якія навыкі пагаршаюцца ў школе?
Калі вы пачуеце, што ў першым класе дзеці ведалі матэматыку лепш, чым калі ім споўнілася 15 гадоў, вы вельмі здзівіцеся. Гэта не нармальна. Але тое ж самае і з псіхалагічным самаадчуваннем. Пасля заканчэння пачатковай школы душэўны камфорт хутка падае, падлеткі адчуваюць сябе няшчаснымі.
Якія фактары вызначаюць, наколькі дзіця адчувае сябе шчаслівым?
Стрэсаўстойлівасць, аптымізм, энергічнасць. Засталося развіць іх у школьнікаў. Паўплываць на гэтыя якасці… надзіва проста, як паказваюць даследаванні. Аказваецца, яны вельмі залежаць ад адносін з настаўнікамі і бацькамі.
— Шчасце вашых вучняў залежыць не ад таго, што ім кажуць школьныя псіхолагі, а ад таго, што адбываецца ў вашым класе, — падкрэсліў Андрэас Шляйхер. Навучэнцы, якія ўпэўнены, што настаўнік добра ведае іх, іх інтарэсы, верыць у іх, больш устойлівыя ў жыцці, у іх вышэйшыя дапытлівасць, крэатыўнасць, эмпатыя. Уяўляеце, колькі залежыць ад падтрымкі дарослых, увагі, прысутнасці неабыякавых да дзіцяці людзей, якія праяўляюць эмоцыі!
Асабліва вострая сітуацыя з псіхалагічным камфортам у дзяўчат. Па ўсіх сацыяльна-эмацыйных навыках 15-гадовыя школьніцы выглядаюць значна горш, чым 10-гадовыя. Дарэчы, пра гендарныя адрозненні. Педагогі здольныя пераадолець значна большыя выклікі. Напрыклад, да нядаўняга часу ў дзяўчат былі значна горшыя вынікі па матэматыцы. Але з тых часоў, як на гэта звярнулі ўвагу настаўнікаў, гендарны разрыў практычна знік. Гэта адносіцца і да прыродазнаўчых навук, але гэтага нельга сказаць пра сацыяльна-эмацыйныя навыкі, бо дзяўчаты значна лепш спраўляюцца з эмоцыямі і маюць лепшыя камунікатыўныя навыкі (нават калі яны пагаршаюцца ў падлеткавым узросце).
Што адрознівае вучняў ад робатаў?
Школы па звычцы рыхтуюць вучняў, якія могуць паўтарыць тое, чаму іх навучаюць. Але на тое здольныя і робаты. У наш час трэба выхоўваць у дзецях усё тое, што адрознівае іх ад робатаў і штучнага інтэлекту. Творчасць, спагадлівасць, камунікабельнасць, уменне жыць у гармоніі з сабой і людзьмі навокал, уменне пераадолець няўпэўненасць, эмацыйная ўстойлівасць — вось што хочацца бачыць у школьнікаў. Веды чалавека, афарбаваныя пачуццямі, адрозніваюцца ад ведаў штучнага інтэлекту. І ад гэтых якасцей чалавека залежыць будучыня.
Не так даўно людзі зразумелі, што гэта не асабістыя якасці, а навыкі. Мяккія навыкі 20-га стагоддзя сталі жорсткімі навыкамі 21-га. Гэта добрыя прадказальнікі таго, ці дасягне чалавек поспеху ў жыцці, як пацвярджаюць даследаванні АЭСР. Калі мы гаворым пра тое, наколькі людзі развілі навыкі ХХІ стагоддзя, мы гаворым не толькі пра іх лёсы, але і пра якасць дэмакратыі, пра будучыню жыцця ў краіне.
Спадар Шляйхер наведаў школы больш чым у 100 краінах і ўсюды ўбачыў адно і тое ж: адукацыя залежыць ад стасункаў. Часам настаўнік мае два ўрокі на тыдзень у класе, але бліжэйшы да дзяцей, чым той, хто вучыць кожны дзень. Усё, што мы вывучаем, звязана са стасункамі, таму што, напрыклад, большасці вучняў прадмет падабаецца не з-за зместу, што яны вывучалі, а дзякуючы настаўніку, які яго выкладаў. Большасць успамінаў пра школу звязаны з сітуацыямі і стасункамі, а не з ведамі або навыкамі.
У большасці краін разумеюць, што развіццё навыкаў зносін важна. Але звычайна за гэтым няма ніякай канкрэтыкі. Напрыклад, калі спадар Шляйхер пытаецца ў настаўнікаў, ці важна для вас паспяховасць, амаль усе адказваюць: вядома, мы за ёй сочым. А калі гаворка ідзе пра сацыяльна-эмацыйныя навыкі, то навучальныя ўстановы іх ніяк не вымяраюць, не правяраюць вынік. Для гэтага неабходна даць настаўнікам інструменты.
Адукацыя — гэта стасункі!
Добры настаўнік будучыні не той, хто ўмее добра вучыць, а той, хто ўмее быць ментарам, коўчам, паказваць прыклад і падбадзёрваць. Важна не столькі тое, што настаўнік кажа вучням, колькі тое, як ён гэта робіць. Лепшыя школы будучыні — гэта навядзенне мастоў да іншых школ, краін, прадпрыемстваў.
У многіх краінах ужо дайшло да таго, што настаўнік павінен будаваць адносіны з кожным вучнем. Напрыклад, у Эстоніі вучні і настаўнікі траціну часу праводзяць па-за сценамі школы. Настаўнікі маюць гэты час, каб лепш пазнаёміцца ​​з дзецьмі, падтрымаць іх, больш пагаварыць.
У Кітаі ён наведаў школу, дзе настаўнік два разы на тыдзень тэлефануе бацькам кожнага вучня. І не для таго, каб нешта хуценька абвясціць, а каб даведацца пра сямейнае жыццё, пагаварыць пра сітуацыі, звязаныя не з вучобай, з узаемаадносінамі ў класе, жыццёвым вопытам. Настаўніца здзівілася, калі ёй сказалі, што гэта вялікая дадатковая нагрузка. Яна лічыць, што гэта частка яе работы, без якой не паспее зразумець кожнае дзіця.
Цяжка казаць пра камфорт вучняў, калі ў нас няма дабрабыту і абароненасці настаўнікаў...
Але перш чым чагосьці чакаць ад настаўніка, трэба пра яго паклапаціцца. Будучыня належыць тым сістэмам адукацыі, дзе людзі і працэсы цэняцца больш, чым гаджэты і абсталяванне. Што найбольш паўплывала на пачуццё задаволенасці працай настаўнікаў? Дзіўна, але гэта не заробак. Адным з найважнейшых фактараў з'яўляецца каманда, калегі, з якімі яны працуюць, а таксама жаданне быць часткай школы, дзе цэняцца інавацыі, дзе настаўнік мае вялікую свабоду ствараць тое, што хоча. Гэтыя ўмовы можна стварыць ужо зараз, не патрэбны вялікія грошы і час. Найлепшыя ідэі нараджаюцца ў класах, у пэўных настаўнікаў, распаўсюджваюцца супольнасцю, а не спускаюцца зверху. Таму кожны можа паспрабаваць узяць на сябе гэту адказнасць, далучыцца да стварэння такой школы, якая будзе годнай базай для жыцця дзяцей у будучыні.
Крыніца